Bezemer & Schubad

14 oktober 2020

De vertrouwenspersoon tijdens de beperkte lockdown

Het werk van vertrouwenspersonen gaat ook door tijdens deze beperkte lockdown, zij het op een lager pitje nu veel collega’s elkaar op de werkvloer niet dagelijks voor de voeten lopen. Maar ook tijdens het thuiswerken en de social distancing worden vertrouwenspersonen geconsulteerd. Voor een deel komt men met dezelfde issues als voorheen, maar ik zie ook specifieke aan de corona maatregelen gerelateerde problemen.

Ten eerste zijn er de Zoom en Teams meetings. Dat de communicatie nu allemaal online verloopt helpt niet om problemen goed uit te praten. Met als gevolg dat tussen collega’s de nodige verwijdering ontstaat, en niet alleen de actuele maar ook de toekomstige samenwerking onder druk komt te staan. Niet ondenkbaar is dat men hierdoor ook relevante ontwikkelingen in het werk minder met elkaar deelt, en voilà, werk aan de winkel voor de vertrouwenspersoon!

En wat te denken van de collega’s die informatie over hun fysieke toestand altijd voor zichzelf hebben willen houden maar er niet aan ontkomen daar nu toch openheid over te geven? Je moet immers een goede reden hebben om nu even niét naar je werk te komen vanwege de medicatie die je slikt, of je hartritmestoornissen, of je suikerziekte, je beginnende zwangerschap of wat dan ook waardoor je tot de ‘risicogroepen’ behoort. Privé en werk gaan dan ongewild wel érg door elkaar heen lopen.

Daarnaast zijn er de problemen van alleenstaande medewerkers die nu in hun uppie thuis zitten. Een eigen dagritme vinden, daarin het thuis werken een plek geven, sociale contacten vermijden. Sommige mensen kunnen dat solitaire leven goed vormgeven, maar anderen verpieteren. Het eenzaamheidsvirus waart rond, klinkt het poëtisch. Het wordt meestal in verbinding gebracht met ouderen, maar het treft ook collega’s. Uit onderzoek blijkt dat met name de jongere singles, op een flatje in de stad, afgesloten van hun werk, zich eenzaam voelen. In een aantal organisaties wordt dit onderkend, en heeft men vertrouwenspersonen gevraagd ook déze mensen hulp te bieden. Een mooi gebaar, dat zeker, maar vraag je in zo’n geval als vertrouwenspersoon af of jij zelf die rolverschuiving wel ziet zitten. Nog belangrijker is het antwoord op de vraag of jij als vertrouwenspersoon voldoende expertise in huis hebt om eenzame, sombere, angstige, soms zelfs depressieve, wellicht suïcidale, wellicht autistische collega’s op te vangen. Mij lijkt het bedrijfsmaatschappelijk werk daar geschikter voor. Maar ja, dat is in het verleden wegbezuinigd…  Vandaar het advies: doe wat je kunt en sta bij waar je kunt. Soms is dat meer dan je ooit had gedacht. Maar let ook op dat je je niet vertilt, en verwijs op tijd. Je hoeft het immers niet alleen te doen!

Willeke Bezemer